نیمی از روز شمار زندگی ام را در کلاسهای درس مقطع متوسطه دوم سپری نموده ام . اواسط فروردین 1401 است. امروز اولین روزی است که پس از مدتها تدریس در دنیای مجازی به کلاس درس برگشتیم دانش آموزان را به اسم و فامیل نمی شناسم .در مقابل سوال هایم فقط نگاه می کنند چشمانشان فروغ همیشگی را ندارد. تا حدی شوکه شدم. گویا کمی وحشت زده و نامطمئن هستند. زنگ تمام می شود و زنگ تفریح در دفتر دبیرستان صحبت دبیران و غرولند های آن ها ذهنم را احاطه نموده، یکی می گوید بی ادب شدند، دیگری می گوید حالا چطور مسائل درسی رو جبران نماییم .گویی خود معلمان باورشان شده مدارس تعطیل و آموزش بر هوا بوده. نگاه ها منفی و یا حداقل مثبت نیست. زنگ به صدا درآمد به کلاس برگشتیم به نظرم یک چیزهایی در جای خودش نیست . در دنیای مجازی با هم خوب بودیم دانش آموزان مودب در کلاس حاضر می شدند. می گفتیم گوش کنید بعد ویس دهید ، خلاصه نویسی نمایید ، اکثر آنها می فرستادن .مواردی هم وقت می خواستند و بعد تایم کلاس ارسال می نمودند و چند نفری هم ناپیدا و دائم غایب. آنچه که به چشم می خورد همدیگر را می شناختیم، اهداف مشخص وکارها به روال معمول پیش می رفت . حالا با برگشت به کلاس حضوری گویی با هم بیگانه شده بودیم نه آنها ما را دوست خود می دانستند و نه ما آنها را می فهمیدیم .کمی که جلو رفتیم فاصله ها و فشار روی دانش آموزان از همه سمت بیشتر شد. اما آنها براحتی امتحان نهایی را پست گذاشتند. پس از گذشت یکسال هر چند تا حدی اوضاع بهتر شده اما شکاف دیدگاه بین ما و دانش آموزان همچنان مشهود است. بسیاری از آنان ما را جبهه مخالف خود می دانند و ما آنها را بی خیال . وقتی پای صحبت دانش آموزان می نشینم خیلی دل پری دارند. آنها دلیل آن همه جدی بودن و تهدید بعضی معلمان را نمی دانند و معتقدند روحیه آنها رو بدتر می کند تا بهتر . تعداد زیادی از موفق شدن خود مطمئن نیستند. تعدادی هم قصد رفتن به دانشگاه را ندارند . کمی که به اوضاع خود ما دبیران در آن روزها نگاه می کنم گویی ما نیز نگران و مضظرب از این که زحماتمان به هدر رود، ناخودآگاه کمی خشن تر از گذشته عمل نمودیم چرا که خود ما تحت فشار دنیای مجازی و درهم ریختگی وظایف شغلی و خانوادگی ،قرار داشتیم . یادم میاد روزهای اول از یکی از دانش اموزان درس می پرسیدم حتی یک کلمه درست نمی گفت .آزمون در حد صفر می شد . در حالی که امسال که به پایه دوازدهم آمده دائم داوطلب است و مسائل را براحتی درک می کند و در آزمون مشکل ندارد . در عین حال که این موارد وجود دارد تعدادی دانش آموزان هنوز به نحوه مطالعه و دقت در کلاس بر نگشته اند و این موارد کم نیستند. روز گذشته در بین مکالمات دانش آموزان یکی از کلاس هایم متوجه شدم تعداد زیادی از آنها نحوه گقتمان ما و نصیحت های ما را زیاد خوشبینانه تفسیر نمی کنند، با خود گفتم از این به بعد اصلا نصیحتشان ننمایم مگر آن که مطمئن شوم من را باور دارند .
نویسنده : فاطمه امامقلی وند
دیدگاهتان را بنویسید